ศรัทธา...ใคร?

นกสีเหลืองตัวนั้นบินจากไป...นานแล้ว...
ถึงแม้จิตวิญญาณแห่งมวลชนยังคงอยู่ แต่ก็เป็นแค่ภาพเลือนราง ยากที่จะมองเห็นจริง ๆ

หรือจะเป็น คืนที่ "เดือนลับยาม แผ่นดินมืดมน..." มืดมนและยาวนาน

หรือดาวแห่งศรัทธาได้แต่ทำหน้าที่ส่องแสงนำทางจากเบื้องบน ฟากฟ้าไกล

หรือเป็นเพราะแสงมันริบหรี่
หรือตัวเราเอง ที่เอาแต่ก้มหน้า แล้วลืมแหงนมอง

ครั้งหนึ่ง...บทเพลงช่างไพเราะเหลือเกิน...
การต่อสู้ของชนชั้นล่างสุด...กินอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ กินหัวใจจนน้ำตาไหล.

มาวันนี้...บทเพลงไม่ไพเราะเหมือนเก่า
บิดเบือนความหมาย, ยกย่องกันเลอะเทอะ, ร้องกันจนเปรอะ

การต่อสู้แย่งชิงอำนาจของคนชนชั้นปกครอง
แต่อ้างเอาอุดมการณ์ เพื่อชาติ เพื่อประชาชน, ใครชนะ-ใึครได้อำนาจ.

หญ้าแพรก แหลกราญ...เขาให้เป็นวีรชน - ก็เป็นกันไป

วีรชนหลังจอ...ที่ยังอยู่ - ก็สู้ชีวิตกันต่อไป
ปัญญาชน คนอยากเป็นดารา...ระบบของการศึกษา - ก็ว่ากันไป

คนฉลาดหนึ่ง - คนมีกะตังหนึ่ง... มันปกครองยาก.

แสงดาวแห่งศรัทธา

คำร้อง / ทำนอง : สุธรรม บุญรุ่ง (จิตร ภูมิศักดิ์) ขับร้อง : คาราวาน

พร่างพรายแสง ดวงดาวน้อยสกาว
ส่องฟากฟ้า เด่นพราวไกลแสนไกล
ดั่งโคมทอง ผ่องเรืองรุ่งในหทัย
เหมือนธงชัย ส่องนำจากห้วงทุกข์ทน

พายุฟ้า ครืนข่มคุกคาม
เดือนลับยาม แผ่นดินมืดมน
ดาวศรัทธา ยังส่องแสงเบื้องบน
ปลุกหัวใจปลุกคนอยู่มิวาย

* ขอเยาะเย้ย ทุกข์ยากขวากหนามลำเค็ญ
คนยังคง ยืนเด่นโดยท้าทาย
แม้นผืนฟ้า มืดดับเดือนลับมลาย
ดาวยังพราย ศรัทธาเย้ยฟ้าดิน

(ซ้ำ *)
ดาวยังพราย อยู่จน…ฟ้า…รุ่ง…ราง

-------------------