จำได้ว่า...ตอนเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษา ปีที่ 1/4, อาจารย์ ลัดดาวัลย์ (ที่อยู่ประจำห้องดนตรีไทย) เคยถามพวกเราในชั้นเรียนว่า "มีใครอ่านโน๊ตดนตรีบรรทัด 5 เส้นได้บ้าง" ปรากฎว่าไม่มีใครอ่านได้สักคนเดียว อาจารย์ยังพูดอีกว่า "เห็นพวกเธอเล่นกีต้าร์กันอยู่หลายคน คิดว่าจะมีคนที่อ่านโน๊ตดนตรีได้"... ตอนนั้น ในฐานะคนดนตรีคนหนึ่ง รู้สึกเสียฟอร์มเป็นอย่างมาก (ไม่ได้เสียฟอร์มกับอาจารย์ แต่เสียฟอร์มกับตัวเอง) พออาจารย์สุุกรีมาสอนเป่าขลุ่ย จึงตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ เพราะมีการสอนอ่านโน๊ตบรรทัด 5 เส้นด้วย...
ที่ผ่าน ๆ มาไม่ค่อยได้สนใจหรือตั้งใจเรียนวิชาไหน ก็มีัวิชานี้แหละ...ก็ตั้งใจว่าจะเข้าใจและอ่านมันให้ได้ เห็นเพื่อน ๆ หลาย ๆ คนเขียนตัวหนังสือ โด เร มี ลงไปบนโน๊ต แต่ปู่ไม่ทำอย่างนั้น...ก็พยายามจะอ่านมันให้ได้ (ท้าทายตัวเอง) สนุกกับมัน ชั่วโมงเรียนเป่าขลุ่ยของอาจารย์สุกรีนี้จึงกลายมาเป็นหนึ่งในความทรงจำที่มีความสุขจริง ๆ
ในช่วงท้าย ๆ ที่มีการ Test โดยการเป่าขลุ่ยภาคปฏิบัติ พวกเราส่วนมาก เอ่อ....... แทบจะทุกคน เป่าเพลงเดียวกัน...ไม่รู้ว่าเอาโน๊ตเพลงนี้มาจากไหน, ใครเป็นคนแกะ (ใครรู้ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย) เป็นเพลงยอดนิยมมากกก...จำได้ว่าพอเล่นผ่านไปได้ประมาณสิบกว่าคน พอคนต่อไปขึ้นโน๊ต "ซอล มี เร โด มี / ซอล มี เร โด เร" อาจารย์จะบอกว่า " พอแล้ว ๆ ไม่อยากฟังแล้ว" แล้วอาจารย์ก็ให้คะแนนเท่า ๆ กัน (ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นนั่งอยู่หน้าห้องสมุด สอบกันกลางแจ้ง โอ้ว...โรแมนติก!)
ใครรู้บ้าง ว่าเพลงนี้คือเพลงอะไร?....
ในขณะที่แทบจะทุกคนเล่นเพลงเดียวกัน...เพื่อนของเรา "จำเริญ โอวาทมหาศิลป์" เล่นเพลงไทยเดิมหรืออย่างไรนี่แหละ จำไม่ได้แล้วว่าเพลงอะไร แต่ในความทรงจำเป็นเพลงที่ไพเราะ และจำเริญก็เล่นได้ดีมาก...(ว่าง ๆ มาเป่าขลุ่ยให้เพื่อน ๆ ฟังหน่อยดิ !)
ทุกวันนี้ เวลาที่ต้องใช้หรือมีการเกี่ยวข้องกับเรื่องโน๊ตดนตรี ก็จะต้องนึกถึงเรื่องเหล่านี้เสมอ, เวลาพูดคุยหรือสอนดนตรีให้กับน้อง ๆ หลาน ๆ ก็จะยังหาช่วงว่างพอที่จะเล่าให้ฟังว่า...
อาจารย์ " สุกรี จันทโลหิต "
คือครูคนแรกที่สอนให้ปู่รู้จักโน๊ตบรรทัด 5 เส้น
คือครูคนแรกที่สอนให้ปู่รู้จักโน๊ตบรรทัด 5 เส้น
"นักดนตรีคนหนึ่ง อาจจะไม่ได้เริ่มเรื่องของดนตรีจากการอ่านโน๊ต แต่เรื่องโน๊ตบรรทัด 5 เส้นนี้ จะเป็นประตูบานแรกที่จะส่งเขาเข้าไปสู่้โลกของดนตรีอันกว้างใหญ่อย่างแท้จริง"
กราบระลึกถึงพระคุณครู.
ปู่...
ขอบคุณ WN ที่เอารูปอาจารย์มาโพสต์ไว้ (จิ๊กซะเยย!)
"ซอล มี เร โด มี /ซอล มี เร โด เร"
ตอบลบสารภาพว่าจำไม่ได้หรอกว่าเพลงอะไร
จำได้แต่ว่า เราชอบมากเลยตอนเรียนเป่าขลุ่ยน่ะ
ตอนจบจากพลับพลาชัยไปแล้ว ก็ยังไปหาซื้อโน้ตเพลงมาเป่าต่ออีก
โดยเฉพาะเพลงไทยเดิมนี่ มันได้อารมณ์ดีจัง
ขอบคุณ "ปู่" ที่ทำให้ระลึกถึงขลุ่ยสีเขียวและสีน้ำตาลตัวเก่า ที่ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว :D
ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อ ครูสุกรี เป็นความทรงจำที่ลูกศิษย์ทุกคนที่ผูกพันธ์
ตอบลบคงไม่ลืม ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ศิลปะ ดนตรี หรือ วิชาลูกเสือ ที่เพื่อนๆ
หลายคนที่เคยเข้าค่ายฝึก โดยเฉพาะที่เมืองกาญจน์ คงจะจำได้ดี
ลูกศิษย์ทุกคนจะระลึกถึงพระคุณคุณครูสุกรี จันทโลหิต ตลอดไป
ป.ล ใครติดต่อ จำเริญ ได้ ให้มาเป่าขลุ่ยให้ฟังหน่อย อยากฟังเหมือน
กัน สงสัยยังขายขนมเปี๊ยะอยู่เหมือนเดิม
สิ่งเริ่มต้นที่คุณครูได้เริ่มปลูกฝังมาให้
ตอบลบจำได้เหมือนกัน ว่ามายืนสอบกันหน้าห้องสมุด จำได้ว่าใช้เพลง...ตาอินกะตานา..สอบ แต่เป่าขลุ่ยเหมือนปี่เลย แล้วเป่าจนจบครูมีเสียงนิดเดียวว่า...เหอ(ลากยาวๆๆ)แค่นั้น..คิดว่าครูคงฟังเพื่อนมาหลายคนแล้วคงเหนื่อย.....
นอกจากนั้น เรื่องลูกเสือ ก็ยังต้องนึกถึงครู สุกรี เสมอ(รวมถึงครูมาลี+ครูปัญหา+ครูเฉลิมชัย)เรือ่งวอลเลย์อีกที่ลูกครูมาช่วยซ้อมให้
ขอบคุณ..ปู่...เหมือนกันที่ทำให้เรานึกอยากจะเป่าขลุ่ยขึ้นมา
ทำให้ยังจำเรี่องราวอดีตตอนที่เรียน เรื่อง ดนตรี วาดรูป และ ลูกเสือ กับครูสุกรี ได้ ไม่มีวันลืม
ตอบลบ